بررسی سختاربلاغی رسائل امام حسن(ع) و امام حسین(ع)

استاد راهنما: سید محمد رضی مصطفوی نیا

نگارش: احمد محمدی نژاد پاشاکی؛ دانشگاه قم._ 1392

چکیده

بی تردید رسائل یک سبک نوشتاری – ارتباطی هستند که در گستره فرهنگ و ادبیات ملت ها جایگاه ویژه ای دارند. این  آثار علاوه بر جنبه های اجتماعی و تاریخی که می توان برای آنها متصور شد از جنبه های ادبی و زبانشناسی عصر خود برخوردارند. عصر اموی ، عصر شکوفایی ترسل در ادب عربی است. نامه های امام حسن و امام حسین(ع) آمیخته ای از صنایع بلاغی ، تصویرپردازی ها و بینامتنیت های قرآنی می باشد. امام حسن(ع) 14 نامه دارد که از بین آنها 1 نامه در زمان حیات امام علی(ع) و 6 نامه بعد از شهادت پدر تا صلح و 5 نامه بعد از صلح تا شهادتش نگاشته شده است. امام حسین (ع) 18 نامه دارد که از بین آنها 6 نامه در زمان حیات امام حسن(ع) و معاویه و 12 نامه در زمان یزید نگاشته شده است. این جستار بر آن است نامه های امامین را بعد از ذکر و ترجمه ، از لحاظ ساختار بلاغی و بسامدهای سبکی و زبانی مورد تحلیل قرار بدهد.

واژگان کلیدی: امام حسن مجتبی(ع)، امام حسین(ع)، رسائل، ساختار بلاغی، ساختار زبانی

کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی