مفهوم حکمت در تصوف و عرفان اسلامی با تکیه‌بر آرای حکیم ترمذی و امام خمینی(ره)( phd)
استاد راهنما: فاطمه طباطبایی
نگارش: پروانه عروج نیا؛ وزارت علوم، تحقیقات و فناوری پژوهشکده امام خمینی(ره) .- 1389
چکیده
حكمت در عرفان اسلامي بخصوص تا قرن چهارم با توجه به سابقه آن در قرآن و حدیث مثبت و درسده هاي بعدي عمدتاً با توجه به اشتراك معنایی آن با فلسفه منفي ارزیابی‌شده است .درباره حكمت تعريف جامع و واحد ميان عرفا و صوفیان وجود نداشته و بیشتر تعاریف آنان ناظر به غايات، اسباب و یا فضيلت حكمت بوده يا به ويژگي هاي حكيم پرداخته است.در رساله حاضر ابتدا مفهوم حكمت و ویژگی‌های حكيم در عرفان اسلامي، با توجه به نسبت آن با دين و فلسفه ايران و بامطالعه اقوال و احوال حكماي ايراني(تا سده چهارم)بیان‌شده است . آنگاه ترمذي به‌عنوان چهره شاخص"حكيم" در عرفان اسلامي و نماینده حكمت قديم اسلامي و ایرانی در ماوراءالنهر معرفي ودرپايان افكار امام خميني(ره) به‌عنوان يكي از چهره‌های معاصر عرفان شيعي معرفي و با اندیشه‌های ترمذي مقايسه شده است. بعلاوه در اين پژوهش نشان داده می‌شود كه برخي از كساني كه به‌عنوان صوفي شناخته‌شده‌اند، درواقع بهتر است كه درسنت حكمي ايراني- اسلامي قراردادِ شوند.
واژگان كليدي: عرفان- حكمت- حكيم ترمذي- تصوف- امام خميني(ره)
کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی
