شکار در شعر عربی (از آغاز دوره جاهلی تا پایان دوره عباسی)
استاد راهنما: مرضیه آباد
نگارش : ابوالفضل عبدالله زاده نصرآبادی
دانشگاه فردوسی مشهد؛ 1385
شماره بازیابی: 5831787
چکیده
شکار از دیرباز مورد توجه انسان بوده و از اولین فعالیت های اقتصادی بشر در راه تامین معاش بوده است ولی به مرور زمان جنبه تفریحی و سرگرمی به خود گرفته و شاعران زیادی در توصیف آن بر یکدیگر سبقت جستند.
این رساله , شعر شکار و به تعبیر عربی آن شعر طرد را در ادبیات عربی از آغاز دوره جاهلی تا پایان دوره عباسی مورد بررسی و پژوهش قرار می دهد. شعرهای بازمانده از دوره جاهلی کهن ترین شعرهایی است که در این زمینه بر جای مانده است. در این دوره شعر, بخشی از قصیده جاهلی را تشکیل می دهد. شاعران دوره جاهلی بیشترین توجه خود را به حیوانات شکار شونده اختصاص داده اند و مهمترین ابزار شکار در این دوره تیر, کمان, نیزه, و تور است. شعر شکار در دوره اموی رو به سوی استقلال نهاد و این کار به دست شاعرانی چون ابوانجم عجلی و شمردل بن شریک یربوعی آغاز شد.
در دوره عباسی به دلیل شرایط گوناگون فرهنگی و به طور تاثیر از فرهنگ های بیگانه , فرهنگ و ادبیات عربی رو به سوی لطافت می گذارد و این ویژگی در طردیات ابونواس به چشم می خورد به عنوان نمونه وی در مرگ سگ خود مرثیه سرایی می کند.
کلید واژه ها
شکار, جاهلی,اموی,عباسی,
این پایان نامه در کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی موجود می باشد .
