جنبه های ادبی شاهنامه فردوسی

استاد راهنما: مبارک وحید

نگارش: نوری مظفر؛دانشگاه رازی.- 1394.

چکیده

از آن جا که پژوهش و تحلیل آثار ادبی، ما را در شناخت علمی و دقیق آن‌ها یاری می‌‌کند، نگارنده در این پژوهش کوشیده است تا جنبه‌های ادبی شاهنامه را بر پایه‌ی هماهنگی عناصر شعری(زبان، موسیقی، تخیل، عاطفه) و شگرد‌های داستان پردازی مورد بررسی قرار دهد. چرا که آرایش‌های ادبی یا هنرنمایی‌های فردوسی در پردازش داستان‌ها می‌تواند میزانی برای سنجش هنر شاعری و توان سخن‌پردازی او باشد. علاوه بر این، با شناخت این هنر‌ها از راه تحلیل ابیات و پیام کلی داستان‌ها، می‌توان به اندیشه‌ و عواطف شاعر نزدیک‌تر شد. این پژوهش در دو فصل تدوین شده است. در نخستین فصل به هماهنگی عناصر شعری(زبان، تخیل، موسیقی و عاطفه) و اهمیت آن در رسانگی شعر پرداخته شده، آن‌گاه هماهنگی عناصر مذکور با آوردن نمونه‌های شعری و تحلیل داستان‌هایی از شاهنامه مورد بررسی قرار می‌گیرد. فصل دوم با عنوان شگردهای داستان‌پردازی فردوسی، ضمن تحلیل ویژگی‌های ساختاری و عناصر داستانی، به بررسی تطبیقی داستان‌هایی از شاهنامه با داستان کوتاه و مینی‌مال پرداخته می‌شود. در سرآغاز هر بخشی از این نوشته، مباحث نظری آن ذکر شده و در پایان همان بخش نیز نتایج حاصل از آن پژوهش بیان می‌گردد. در پایان به این نتیجه می‌رسیم که در کلام فردوسی، در عین فصاحت، قدرت بیان، انسجام و متانت الفاظ و روشنی و صراحت؛ قوانین سخنگویی و داستان‌سرایی رعایت شده است.

کلید‌واژه‌ها: فردوسی،شاهنامه،هماهنگی عناصر شعری،داستان‌پردازی

کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی