استاد راهنما: حسینی محسن

نگارش: اویهنگی شیلان؛ دانشگاه لرستان.- 1395.

چکیده

بخش عمده ای از رمان و داستان را گفت‌و‌گو تشکیل می‌دهد. در برخی از گفتگوها به مخاطب خاصی توجه نمی‌شود؛به عبارت دیگر راوی یا قهرمان داستان در لحظه های عاطفی و هیجانات شدید روحی به گفتگو با خود می‌پردازد و از این راه هم به پیشبرد داستان کمک می‌کند و هم از ضمیر ناخودآگاه و خودآگاه خویش پرده برمی‌دارد و در عین حال شیوه‌ای خاص از روایت را شکل می‌دهد که از آن با عنوان تک گویی یاد می‌شود. تک گویی که اغلب از زاویه‌ی دید درونی و به شیوه اول شخص (من-راوی) بیان می‌شود به سه دسته تقسیم می‌ گردد: تک گویی درونی، حدیث نفس و تک گویی نمایشی. از آنجا که این شیوه از گفتگو و روایت در ادبیات داستانی امروز مورد توجه قرار گرفته است، ظهور آن را در ادبیات داستانی دفاع مقدس نیز نباید نادیده گرفت. هدف اصلی این پژوهش، که به صورت تحلیلی -توصیفی صورت گرفته بررسی گونه‌های مختلف شیوه تک گویی در آثار داستانی دفاع مقدس است . بدین منظور هفت داستان از دوره‌های مختلف ادبیات دفاع مقدس انتخاب شده ، و به گونه ای مستقل از یکدیگر مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی مشخص شد در داستان‌های مورد نظر نویسندگان به دلایل گوناگون، از جمله: بیان حالات شخصیت ها، فراخی کاربرد قوه ی تخیل و سهولت بیان خاطرات واقعی در قالب داستان، از این شیوه بهره برده اند؛ همچنین مشخص شد تمایل نویسندگان دفاع مقدس به استفاده از شیوه تک‌گویی درونی بیشتر از سایر انواع تک‌گویی است.

کلیدواژه ها: ادبیات دفاع مقدس،تک گویی،کم گویی،رمان

کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی