در كتاب «اسنادی از نقاشان ابنیه آستان قدس رضوی (صفویه تا قاجاریه)» تالیف مصطفی لعل شاطری و الهه محبوب فریمانی، منظور از نقاشان، هنرمندان برخوردار از تعامل ثابت و مقطعی با مجموعه آستان قدس رضوی از دوره صفوی تا پایان دوره قاجار است که غالباً در زمینه خلقِ نقوشِ تزیینی و رنگ‌آمیزی بخش‌های گوناگون ابنیه آستانه فعالیت داشته‌اند و با عنوان نقاش و نقاش‌باشی در اسناد نشانه‌های هویتی از آنان و دوره فعالیتشان قابل حصول است. 
اين كتاب به دلیل شناسایی هنرمندان و شیوه های هنری خاصی که در آستان قدس مرسوم بوده و در منابع پژوهشی کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند؛ در نوع خود داراي اهمیت و منحصر مي باشد.
این پژوهش با تکیه‌بر روش توصیفی-تحلیلی در پَنج فصل تدوین شده است. 
در فصل نخست، مقدمتاً به پیشینه نقاشی در آرامگاه‌های مذهبی و بقاع متبرکۀ ایران و با تأکید به پیشینه نقاشی ابنیه در حرم مطهر رضوی پرداخته شده است. 
فصل دوم به جایگاه و کارکرد نقاشان و نقاش‌باشیان آستانه و فصل سوم و چهارم به شناسایی این هنرمندان در دوره صفویه، افشاریه و قاجاریه اختصاص دارد. شایان‌ذکر است که در فصول اخیر، در هر بخش، به بازخوانی تعدادی از اسناد مربوط به حضور نقاشان در مجموعه حرم مطهر رضوی در بازه زمانی موردبررسی، پرداخته شده است. 
در بازخوانی اسناد سعی شد تا اصل سند حفظ شود. در قسمت‌هایی که سند ناخوانا بود از علامت [...] استفاده شده، واژگانی که با تردید خوانده شده داخل کروشه گذاشته شده است. املای نادرست برخی کلمات در متن اصلاح و در پاورقی توضیحات داده شده و املای برخی کلمات مانند واژه ختایی به دلیل قرابت با متن، به همان صورت سند نوشته شده است.