دیوان خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی بر اساس نسخه مورخ ‎۸۲۴ هجری/ باهتمام محمد رضا جلالی نائینی، نذیر احمد.- [مشهد]: آستان قدس رضوی، سازمان امور فرهنگی و کتابخانه‌ها، [‎۱۳۵۰].
بیست و چهار، ‎۵۸۷ ص.- ( آستان قدس. سازمان امور فرهنگی و کتابخانه‌ها؛ ‎۳)
عنوان عطف: دیوان حافظ.
نمایه.
موضوع: ‎۱.شعر فارسی -- قرن ‎۸ق.
شماره دیویی: 1350 د 198 ح 1/32فا8

این کتاب بر اساس قدیمی ترین، اصیل ترین شاید صحیح ترین نسخه ای از دیوان حافظ است که تاکنون به دست آمده است. دیوان حاضر بخشی است از مجموعه ای که به سال 824 هجری قمری یعنی سه سال قبل از نسخه خلخالی کتابت شده و متعلق است به کتابخانه سیدهاشم علی سبزپوش از فضلا و عرفای بلندنظر هند متوطن در شهر گورکهپور و افتخار معرفی آن نصیب دکتر نذیر احمد- یکی از دو مصحح متن حاضر- می باشد.
محتوای دیوان حافظ شامل 435 غزل، 18 قطعه و 26 رباعی است، اما هیچ قصیده، ترکیب بند و ساقی نامه ای را در بر ندارد و بدین سان از لحاظ محتوا از اکثر نسخه های بعدی کمترست، لیکن برخی از غزلها و ابیات در این نسخه یافت می شود که در نسخه قزوینی موجود نیست.
از ویژگی های دیگر این نسخه - که در هیچ یک از نسخ دیگر دیده نمی شود- آن است که غزل معروف «حال دل با تو گفتنم هوس است» با ردیف «چه خوش است» ضبط شده و محتمل است که در ابتدا ردیف اصلی غزل چنین بوده است.
نکته جالب دیگر به تاریخ وفات حافظ ارتباط می یابد که در متن مقدمه 791 هجری نوشته شده ولی در قطعه تاریخ وفات وی، سال 792 اشعار گردیده است. تصور این که جامع دیوان حافظ یا کاتب در این خصوص اشتباه کرده است، با توجه به نزدیکی وی به زمان حافظ بعید می نماید. دور نیست که شاعر بزرگ ما در آخرین روز ذی الحجه سال 791 هجری قمری چشم از جهان فروبسته و در نخستین روز محرم سال 792 هجری در دل خاک مصلی آشیان گرفته باشد.