وفات حضرت خدیجه(س)( 3 سال قبل از هجرت)

در عصر جاهلیت که اعراب بدوی، دختران را زنده به گور می‌کردند؛ دختری پاک و خجسته در خاندانی اهل فضل و دانش به دنیا آمد.
این بانوی بزرگوار دارای القابی همچون طاهره، مبارکه، صدیقه و ... می‌باشد. به استناد روایات منقول از پیامبر اکرم(ص) برترین زنان عالم چهار تن هستند که دو تن از آنان حضرت خدیجه(س) و فرزند ایشان حضرت فاطمه زهرا(س) می‌باشند.
حضرت خدیجه(س) از خانواده اشراف بود و میراثی داشت که آن را سرمایه نمود و به شرط مضاربه در کاروان بازرگانی قریش تجارت می‌کرد. حضرت خدیجه(س) بر اثر تدبیر و سعی و کوشش در تجارت و امور اقتصادی و هوشمندی توانسته بود از ثروتمندان عصر خود باشد، اما هدف ایشان در تجارت؛ ثروت اندوزی نبود بلکه تا حد امکان به درماندگان و یتیمان کمک می‌کرد. این بانوی بزرگوار بعد از ازدواج با پیامبر اسلام(ص) سرانجام همه اموالش را در راه اسلام صرف کرد.
ایشان برای پیامبر(ص) فرزندانی به دنیا آوردند که یکی از آنها حضرت زهرا(س) سرور بانوان دو جهان و مادر یازده امام معصوم(ع) است. بعد از بعثت پیامبر(ص) مشرکان مدینه فشارهای زیادی را بر زندگی پیامبر اسلام(ص) و مسلمانان وارد نمودند. حضرت خدیجه(س) در این وضعیت دشوار کنار پیامبر اکرم(ص) صبوری و همراهی نمود.
با اینکه حضرت خدیجه(س) قادر بود بهترین زندگی را داشته باشد، ولی تمام مظاهر دنیوی را بدور ریخت و با ناملایمات کنار آمد و حتی با تن دادن به تبعید و محاصره و حتی تحمل روزهای گرسنگی و شب‌های بیداری، بالاخره در سال دهم بعثت بعد از سه سال محاصره در شعب ابی طالب؛ این بانوی بزرگ از شدت رنج نحیف شد و در راه آرمان‌های والایش به راستی در دهم رمضان دهمین سال بعثت، سه سال قبل از هجرت به راستی به شهادت رسید. از آنجایی که عموی بزرگوار پیامبر(ص) حضرت ابوطالب نیز در همان سال رحلت نمودند، پیامبر(ص) آن سال را(( عام الحزن))- سال غم و اندوه- نام نهادند.
منبع: سرور زنان جهان ام المومنین خدیجه کبری/ اکرم السادات هاشمی‌نژاد. تهران: نوآور. 1387.