30تیر/ درگذشت واعظ شهیر شیخ احمد کافی در سانحه رانندگی( 1357ش)
از آن پس برای تبلیغ به اكثر نقاط ایران مسافرت كرد و در همه جا مورد استقبال مردم قرار گرفت. حجت الاسلام كافی سرانجام در تهران رحل اقامت افكند و به خدمات دینی و انجام وظایف مذهبی همت گماشت. وی، واعظی متدین و خطیبی غیور و در امور دینی، جدّی و بسیار مبارز و مجاهد و در مقابل انحرافات و منكرات و برخورد با تبلیغات مسموم دشمنان دین، مقاوم و محكم بود. این خطیب بزرگ، از به میدان آمدن و مبارزه كردن با بیدینان هراسی نداشت و تقیه نمیكرد. وی در سفرهای متعددی كه به مكه و مدینه داشت، بارها، سخنان مهمی ایراد كرده و از حریم ولایت آل محمد، به ویژه امام علی(ع)، در مقابل خفّاشان حقیقت گریز وهابی، دفاع نموده است. در حالی كه بردن نام حضرت امام خمینی(ره)، در دوران حكومت رژیم پهلوی جرم محسوب میشد، حجت الاسلام كافی در مجامع عمومی از حضرت امام به بزرگی و عظمت یاد میكرد.
حضرت امام به مناسبت کشتار مردم در تهران و شهرهای دیگر اعلام کردند که ما امسال جشن نیمه شعبان نداریم و نیمه شعبان را چراغانی نکنید. مردم هم به تبعیت از ایشان چراغانی را تعطیل کردند. قرار شد صبح جمعه که نیمه شعبان هم بود دعای ندبه قرائت شود اما جشن برگزار نشود. روز پنجشنبه سرهنگ ازغندی، رئیس کلانتری نزدیک مهدیه مرحوم کافی را احضار کرد و سه گزینه پیش رویش گذاشت؛ یا باید مهدیه را چراغانی کنی، یا باید تحویل ما بدهی تا ما چراغانی کنیم، یا باید به مشهد بروی! ازغندی که آدم بیحیایی بود، این مطالب را بعد از چهار ساعت هتاکی و تهدید به مرحوم کافی اعلام کرد. ایشان که به شدت ناراحت شده بود، راه سوم را انتخاب کرد و همان شب راهی مشهد شد. در همین سفر بود که این اتفاق ناگوار رخ داد.
صبح روز 30 تیرماه 1357، پژویی با رانندگی شخصی بنام عنابستانی با سرعت به پیش میرود. سرنشینان، او را از سرعت بالا بر حذر میدارند اما هشدارها کارگر نمیافتد. در همین کش و قوسهاست که کامیونی ارتشی ناگهان جلوی ماشین ظاهر میشود. کنترل ماشین در دست راننده نیست؛ برخوردی سخت و تمام...
به روایت رسمی، دفتر زندگی شیخ احمد کافی مشهورترین سرنشین خودروی پژو در سحرگاه نیمه شعبان سال 1398 هجری قمری بدین ترتیب بسته شد اما برخی علاقهمندانش هرگز مرگ طبیعیاش را باور نکردند و مراسم تشییع، خاکسپاری و بزرگداشتش در مشهد و دیگر شهرهای ایران به صحنه تظاهرات ضد رژیم پهلوی تبدیل شد.
منبع: سایت تبیان