شهادت مسلم بن عقیل(10ه‌ق)
بنابراین رهبران کوفه تحت رهبری پیشوای بزرگ سلیمان بن صرد خزاعی کنفرانس ملی تشکیل دادند. در آن کنفرانس از مصائب وارده در زمان معاویه سخن گفتند و به این نتیجه رسیدند که تنها راه بازگشت عظمت شهرشان، به حکومت رسیدن امام حسین(ع) می‌باشد. پس هزاران نامه و ده‌ها هیات نمایندگی نزد امام فرستادند و حضرت را برای آمدن به کوفه ترغیب نمودند.
امام حسین(ع) قبل از هر کار، لازم دید نماینده‌اش را به سوی آنان گسیل دارد تا اوضاع را دریافته به وی گزارش کند. بنابراین پسرعمویش مسلم بن عقیل را که از بهترین افراد خاندان نبوت و دارای تقوا ، علم و پرهیزکاری بسیار بود به نمایندگی به کوفه فرستاد.
مسلم در سنین جوانی، همراه پسر عموهایش در جنگ صفین حضوریافته بود و از سوی امام علی(ع) به فرماندهی جانب راست سپاه منصوب شده بود. وی پس از شهادت امام علی(ع)، پیوسته یکی از اصحاب و یاران نزدیک امام حسن مجتبی(ع) بود و در زمان امامت امام حسین(ع) در خدمت ایشان بودند. ورود مسلم، اهل کوفه را دچار خوشحالی بسیار نمود و هجده هزار تن با وی بیعت و پشتیبانی خود را از وی اعلام نمودند. یزید به مساله بیعت کوفیان با مسلم پی برد و امارت آن دیار را به ابن مرجانه جلاد سپرد. ابن زیاد به محض رسیدن به کوفه دستورات و احکام عرفی خاصی را صادر کرد و ترس را در سراسر شهر پخش نمود. او هر مخالف را به سرعت اعدام نمود و همین باعث ترس کوفیان شد. این تهدیدها باعث شناسایی مخفیگاه مسلم شد. مسلم بن عقیل به ناچار خانه مختار را ترک کرد و پنهانی به خانه هانی از بزرگان و دوستدان اهل بیت رفت. ابن زیاد با دسیسه به مخفیگاه مسلم پی برده بود و هانی را دستگیر نمود. بعد از دستگیری هانی، مسلم بن عقیل مردم کوفه را دعوت به قیام نمود. در نهایت مردم کودفه فرستاده امام حسین(ع) را تنها گذاشتند و ابن زیاد ایشان را به شهادت رساند. آرامگاه مسلم و هانی در حیاط کوچکی پشت دیوار شرقی مسجد کوفه واقع شده است. هنگامی که خبر شهادت مسلم بن عقیل به امام حسین(ع) رسید، ایشان فرمودند: (( خداوند مسلم را رحمت کند، او به سوی آسایش و بهشت و شادی جاودانه شتافت. او به آنچه وظیفه داشت عمل کرد و ما نیز به آنچه وظیفه داریم عمل خواهیم نمود.))
منبع: 1- زندگاني سفير حسين (ع) مسلم بن عقيل (ع)/ مولف محمد علي عابدين؛ مترجم حسن اسلامي.- قم: دفتر انتشارات اسلامي، ۱۳۷۲.
2- سفر سرخ مسلم بن عقيل عليه السلام/ مجيد مسعودي.- قم: دليل ما، ۱۳۸۳.