ولادت حضرت امام علی النقی الهادی(ع)( 212ه.ق)

مدت امامت آن حضرت سی و سه سال است. هفت ساله بودند که به امامت رسیدند. سیزده سال در مدینه بودند که به امر متوکل عباسی به اجبار ایشان را به بغداد بردند. ایشان تا زمان شهادت مدت بیست سال در بغداد بودند. این مدت سال را گاهی در زندان با شکنجه، و گاهی زندان عادی و گاهی آزاد؛ ولی زیر نظر شدید بودند و با مشقت و ظلم بنی عباس زندگی نمودند. حضرت هادی(ع) با کسی زندگی کرد که امیرالمومنین(ع) در نهج‌البلاغه، او را شقی‌ترین خلفای بنی‌عباس شمرده است. حضرت هادی(ع) با کسی بود که نه فقط حضرت را زندان می‌کرد و در مقابلش قبر می‌کند و در زندان تاریک او را نگاه می‌داشت؛ بلکه آب به قبر ابی عبدالله الحسین(ع) بست و آنجا را شیار کرد و قبر حسین(ع) را خراب نمود، و هر که به زیارت حسین(ع) می‌رفت، دست او را قطع می‌کرد. راستی باید گفت متوکل عباسی از شقی‌ترین خلفای بنی‌عباس است.
حضرت هادی(ع) ناظر کارهای او بود و جز صبر چاره‌ای نداشت. بارها دستور داد که نصف شب به خانه‌ی امام(ع) بریزند و آنچه در خانه است، ببرند. یکی از قضایای عجیب این است که شبی به خانه حضرت ریختند و یک کیسه پول که مهر مادر متوکل روی آن زده شده بود، پیدا کردند. بعد مشخص شد که متوکل مریض بوده و مادرش آن کیسه پول را نذر امام هادی(ع) نموده است. متوکل کرامت‌ها و معجزه‌ها از حضرت می‌دید؛ ولی دست عبرت نمی‌گرفت، تا بالاخره به واسطه توهینی که به حضرت نمود، از دنیا رفت.
منبع: زندگاني چهارده معصوم عليهم‌السلام/ حسين مظاهري؛ پاورقي ولي فاطمي.- تهران: پيام آزادي، ‎۱۳۷۴.