10مهر/ روز جهانی سالمندان
همه ما صرف نظر از جزئیات و طول زمان، سرانجام سراشیبی مارپیچ کاستی تا مرگ را تجربه می‌کنیم. بعضی افراد برای بیشتر عمرشان شواهد اندکی از فرسایش جسمانی یا عقلانی از خود نشان می‌دهند، بیماری عمده‌ای را تجربه نمی‌کنند. برخی بر اثر اختلال‌هایی که نمودی نداشتند به ناگهان فوت می‌کنند، عده‌ای دیگر تا آخر خط پیری عمر می‌کنند.
رفاه و بهداشت خوب، پیشگیری و درمان، به برخی افراد کمک می‌کنند خیلی بیشتر از گذشته عمر کنند و به اندازه کافی فعال باشند. ضرورت دارد همه ما از همین امروز به سالمندی و کسانی که در حال رسیدن به آن هستند توجه کنیم، زیرا جمعیت‌شناسان تخمین می‌زنند در پنجاه سال آینده تعداد سالمندان بر جوانان جهان پیشی خواهد گرفت.
دوران سالمندی جنبه‌های مثبت و منفی زیادی دارد که در ادامه آورده شده است:
جنبه‌های منفی سالمندی:
- آگاهی از اینکه زمان مرگ شخص نزدیک می‌شود، جهانی و رایج‌ترین منبع دلهره است.
- افراد مسن به خاطر دگرگونی‌های اجتماعی در زمان حیاتشان، اغلب یک جامعه تغییر یافته و در حال تغییر را تجربه می‌کنند.
- با سالمندی افراد مرگ اعضای خانواده و دوستان فزونی می‌یابد. هر چه مسن‌تر می‌شویم با اندوه بیشتر نظاره‌گر بیماری، ناتوانی شدید و مرگ عضوی از خانواده، یک دوست، یا همسایه می‌شویم.
- زوال سلامت، تجربه مهم دیگری از سالمندی است؛ هر چند که احتمال می‌رود برای برخی شدیدتر یا ناتوان‌سازتر از دیگران باشد.
- منفی دیگر از دست دادن فرصت ایفای یک نقش مفید در زندگی است.
جنبه‌های مثبت سالمندی:
- وقتی چیزی باشد که به اندازه کافی جای کار را پر کند، اکثر افراد مسن از خشنودی‌های بازنشستگی لذت می‌برند. برای افراد مسن بازنشسته شدن می‌تواند حذف فشار برای امرار معاش، وقت کافی برای سفر، شرکت در ورزش و سایر فعالیت‌ها، فرصت کافی برای دور هم بودن با فامیل و ... را ایجاد کند.
- برای بسیاری نیز لذت مراقبت از فرزندان و نوه‌ها فراهم می‌شود.
- مثبت دیگر از احتمال بالقوه برای ایجاد تغییرات مطلوب در خود ناشی می‌شود. اگر بخواهیم، حالا می‌توانیم ارزش‌ها یا آرمان‌هایی که به شادکامی ما ربط ندارند را کنار بگذاریم.
- الگوی خاص ارتباطی بین زوج‌هایی به وجود می‌آید که از شانس خوبی برای زیستن سالیان دراز در کنار هم برخوردار بوده‌اند.
منبع: کنار آمدن با سالمندي/ نوشته: ريچارد اس. لازاروس، برنايس ان. لازاروس؛ ترجمه: جعفر نجفي‌زند.- تهران: دانژه، ۱۳۸۷.