هجرت حضرت رسول اکرم (ص) از مکه به مدینه

امتحان میزان ایمان و تقوای مومنان و آمادگی آنان در از خود گذشتن و به خدا رسیدن است و همین امر است كه  درادبیات دینی ما مهاجرت را فعلی ارزشمند وخدایی ساخته است و نمونه‌های والایی از آن را می‌توان در تاریخ اسلام یافت. هجرت پیامبر از مكه به مدینه به امید یافتن محیطی كه بتوان در آن آزادانه دین نو را تبلیغ كرد.
در ماه ربیع الاول سال سیزدهم بعثت، که مهاجرت پیامبر(ص) در آن ماه اتفاق افتاد؛ در مکه از مسلمانان جز پیامبر(ص)و حضرت علی(ع) و تعداد کمی از مسلمانان کس دیگری نمانده بود. در این زمان سران قریش در منطقه( دارالندوه) تصمیم به قتل پیامبر(ص) گرفتند.
این خیره‌سران تصور می‌کردند که نبوت پیامبر(ص) که از پشتیبانی خداوند بزرگ برخوردار است، با این نقشه‌ها از بین می‌رود. دیگر به فکر و اندیشه‌های آنها نمی‌رسید که پیامبر(ص) مانند سایر پیامبران از مددهای غیبی بهره‌مند است؛ و آن دستی که توانسته است این مشعل فروزان را در این سیزده سال از تندباد حوادث حفظ کند، خواهد توانست این نقشه را نقش بر آب نماید.
رسول گرامی اسلام(ص) از طرف خدا مامور شد تا به سوی یثرب برود. کیفیت مهاجرت پیامبر(ص) را مورخان و سیره‌نویسان، به صورت‌های مختلفی نوشته‌اند و اختلافی که در میان آنان در خصوصیات جریان مشاهده می‌شود؛ کم‌سابقه است.
دقت در خصوصیات سرگذشت، حاکی از این است که نجات آن حضرت نتیجه یک سلسله پیش‌بینی و تدبیرات و احتیاطات بوده، و اراده خداوند بر این متعلق شده بود که پیامبر خود را از طریق مجاری طبیعی نجات دهد نه از طریق اعمال قدرت. گواه این مطلب این است که پیامبر(ص) از طریق علل طبیعی و اسباب عقلی مانند( خوابیدن حضرت علی(ع) در بستر پیامبر(ص)، پنهان شدن پیامبر(ص) در غار و ...) از این راه خود را خلاص نمود.
منابع:
1- فرازهايي از تاريخ پيامبر اسلام/ جعفر سبحاني.- تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامي، ‎۱۳۷۱.
2- سایت تبیان