ستایشگری در نظام اداری معاصر ایران (قاجار و پهلوی)

ستایشگری نابه جا و غلوآمیز همواره در مبانی و ملی کشور ما امری ناپسند بوده است. قرآن کریم به مسلمانان فرمان می‏دهد خود را تمجید و ستایش نکنند چرا که خداوند خود به پرهیزکاران آگاه‏تر است: «فلاتزکوا انفسکم هو اعلم بمن اتقی». این دستور پیامبر (ص) است که به چهره مداحان خاک بپاشید. با وجود این می‏توان گفت که پدیده ستایشگری در تاریخ ایران همواره در فراز و فرود بوده است و در برخی اعصار بیش‏تر مورد توجه قرار می‏گرفته است. مدح از آغاز ادب فارسی در شعر معمول بوده است و شاید از قدیمی‏ترین مضامین شعر فارسی دری محسوب شود. با توجه به اهمیت، ابعاد و اثرات چند وجهی پدیده ستایشگری در نظام‏های اداری و مدیریتی جوامع مختلف و از جمله ایران، و نیز رواج این پدیده مذموم در برخی دوره‏های تاریخ معاصر کشورمان –به ویژه دوره‏های قاجار و پهلوی- این کتاب به بررسی ریشه‏ها و عوامل بروز ستایشگری، آثار و پیامدهای آن و نیز راهکارهای مقابله با ستایشگری در نظام‏های اداری پرداخته است. با توجه به وجود بنیان‏های اعتقادی و دینی قوی در ایران اسلامی، بخشی نیز به بررسی و آسیب‏َشناسی این پدیده براساس آیات متعالی قرآن کریم و روایات روشنگر اهل بیت(ع) اختصاص یافته است. برای عینیت‏بخشی و اثربخشی مطالب کتاب، سعی شده است با استفاده از منابع معتبر تاریخی کشورمان، نمونه‏هایی از وقایع تاریخی نظام اداری و مدیریتی کشورمان در دوره‏های قاجار و پهلوی متناسب با مطالب هر بخش مورد استفاده و استناد قرار گیرند و توضیحاتی نیز در خصوص آن‏ها ارائه شود. در این کتاب همه ابعاد چاپلوسی مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفته است؛ از جمله استبداد دیرپای ایرانی که از ریشه‏های نیرومندی برخوردار است و اسلام و حتی مذهب شیعه که در ماهیت خود استبدادستیز است؛ نیز نتوانست این ریشه نیرومند را بخشکاند.