پایی که جا ماند ، یادداشت های روزانه سید ناصر حسینی پور از زندانهای مخفی عراق

«این کتاب را به “ولید فرحان” خشن‌ترین گروهبان بعث عراق تقدیم می‌کنم!» سید ناصر حسینی پور در سن شانزده سالگی یه عنوان دیده بان در جزیره مجنون در مقایل متجاوزین یه خاک و ناموسش می جنگد.درتاریخ 3/4/1367از جابه جایی نیروهای عراقی متوجه می شود که آنها نصمیم به حمله دارند و این خبر را به اطلاع فرماندهانش میرساند.حمله ای که سرنوشت ا و،جزیره مجنون و بسیاری از دوستان و همشهری هایش را دگرگون می کند. او در خلال این حمله با توجه به اینکه از ناحیه پا به شدت مجروح می شود به اسارت نیروهای عراقی در می آید ، در بغداد پایش را از دست می دهد و سالهادر زندانهای مخفی عراق تحت شدید ترین شکنجه ها قرار می گیرد و خاطرات رو زانه اش را رمز گونه یادداشت می کند. خاطرات او شالوده کتابی می شود که رهبر انقلاب در باره اش می فرمایند: تا کنون هیچ کتابی نخوانده و هیچ سخنی نشنیده ام که صحنه های اسارت مردان ما را در چنگال نامردمان بعثی عراق را, آنچنان که در این کتاب است به تصویر کشیده باشد