جغرافیای گردشگری ایران.

ایران کشوری پهناور است و به همان نسبت جاذبه‌ها، منابع و ظرفیت‌های گردشگری پیکره جغرافیایی آن نیز از گستردگی در خور توجهی برخوردار است. «جغرافیای گردشگری ایران» جنبه‌های اصلی گردشگری ایران را در مقیاس سرزمینی معرفی می‌کند. این کتاب در واقع کشورشناسی گردشگری با رویکرد جغرافیایی است. این‌که اجزای نظام فعالیت گردشگری در ایران کدامند و میان آن‌ها با زمینه‌های جغرافیایی کشور چه پیوندهایی وجود دارد، موضوع اصلی بحث کتاب است. این کتاب در پنج فصل مرتبط تهیه و تنظیم شده است. فصل نخست با عنوان «زمینه‌های جغرافیایی گردشگری در ایران» به معرفی زمینه‌های طبیعی و انسانی گردشگری در سطح کشور می‌پردازد. فصل دوم به انواع جاذبه‌های گردشگری اشاره دارد و هدف این فصل را نه‌ تنها بیان تنوع و گستردگی جاذبه‌ها و اهمیت و کاربرد گردشگری آن‌ها، بلکه اساسا تبیین الگوهای توزیع فضایی جاذبه‌ها در پیکره جغرافیایی ایران است. فصل سوم «زیرساخت‌های گردشگری» نام دارد. در این فصل زیرساخت‌ها و اهمیت زیرساخت‌های گردشگری معرفی شده است. در بخشی از این فصل می‌خوانیم: «گردشگری فعالیتی فرابخشی است که توسعه نظام‌مند آن به رشد همه اجزاء عرضه و تقاضای گردشگری وابسته است. در بعد عرضه، کمیت و کیفیت زیرساخت‌ها و نحوه استقرار آنها در فضا نقش کلیدی در توسعه صنعت گردشگری دارد. زیرساخت‌ها مجموعه‌ای از عوامل فیزیکی و غیرفیزیکی هستند که به طور مستقیم و غیرمستقیم، با گردشگری در ارتباطند.» فصل چهارم «تقاضای گردشگری» است. تقاضا، بازار یا مشتری یکی از محورهای اصلی نظام فعالیت گردشگری است. این فصل، ساختار فضایی یا تحرک مکانی تقاضای گردشگری داخلی را بیان می‌کند. فصل پنجم با عنوان«مناطق و فضاهای گردشگری» می‏باشد. شناخت مناطق و فضاهای گردشگری ایران مدنظر این فصل است. مولف در این فصل پیکره جغرافیایی ایران را به هفت منطقه گردشگری تقسیم کرده است.