زمانی غیر زمان‌ها (امام، شیعه و ایران)

عشقی با تأثیر از ایدۀ «معنویت سیاسی» فوکو، در ۱۹۹۲ این کتاب را منتشر ساخته است، هرچند به‌لحاظ تحلیل و نوع ادبیات، نسبت به فوکو، کمتر به چارچوب‌های رایج علوم اجتماعی غرب پایبند است. تاکید کتاب بیش از همه بر سنت عرفان اسلامی است و در سه فصل تنظیم شده است: فصل اول، «اندیشه»، معطوف به تشریح چارچوبی کلی از عرفان نظری و در امتداد آن، عرفان شیعی و عقاید تشیع است و بیش از همه به تشریح مفهوم امام می‌پردازد. فصل «تاریخ»، به نوعی روایتگری تاریخی از تشیع و نسبت آن با دیگر مفاهیم و مقولات است.  این فصل می‌کوشد تا توضیح دهد که چرا انقلاب اسلامی، «نه خارج از تشیع و نه جایی غیر از ایران» ممکن نبود که رخ بدهد. در فصل آخر کتاب، «بازگشت از ملکوت»، نویسنده، آنچه در بخش‌های قبل در باب اندیشه و تاریخ خوانده‌ بودیم را با یکدیگر پیوند می‌دهد.