حکومت ناصری و گفتمان‌های نو

یران عصر ناصری تحت تاثیر اوج گیری جنبش های سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی در بسیاری از نقاط جهان و گسترش گفتمان انتقادی در داخل به تجربه ها و تاملات نظری نوین در عرصه های مختلف گرایش نشان داد. در نتیجه ای این گرایش ، گسستی در سامان دانایی و نظام اندیشگی سنتی بروز کرد که رگه های آن همه عرصه های حیات اجتماعی ایران را در برگرفت. توجه اندیشه گران عهد ناصری به مباحث حقوق نوین به ویژه حقوق شهروندی سبب ایجاد آثاری شد که باب مفاهیم جدید حقوقی را در آن روزگار باز کرد. حکومت ناصری و گفتمان های نو روایت دیگری از موضوع تجدد در عصر قاجار است که طی سه فصل در پژوهش حاضر مجال طرح یافته است. فصل اول با عنوان کلیات مشتمل بر: مقدمه ، چارچوب نظری و مباحث روش شناسی است. در انمتهای این فصل منابع تحقیق به اختصار مورد نقد و بررسی قرار گرفته که خلاصه مندرجات آن در نموداری ترسیم شده است. عناصر تاسیسی گفتمان های نو در حوزه های نهادی و مفهومی مدخل فصل دوم است که در آن به بررسی نحوه صورت بندی و ارزیابی ویژگیهای این گفتمان در قالب مباحث گوناگون پرخته ایم.موضوع عناصر تاسیس در حوزه مفهومی به گونه ای طراحی شده که نیاز این پژوهش در بحث مفاهیم و برخی تعاریف عملیاتی را پاسخ داده است. فصل سوم ،سهم عوامل مثبت و منفی موثر در تکوین گفتمان هویتی ناصرالدین شاه بررسی شده است.در بیان گزاره های گفتمان های نو و تحقق نمودهای آن، جایگاه نهادی ناصرالدین شاه نقش آفرینی می کند و سبب می شود که وی برای رفع بحران های نظام حکومتی خود را از نهادها و ابزارهای تجدد کمک بگیرد